In de schilderijen, aquarellen en tekeningen van Simone Bosch speelt de relatie met de natuur, het contemplatieve en het magische een belangrijke rol. Deze combinatie geeft haar de bewegingsvrijheid om een parallelle wereld te creëren, waarin energieën die we niet met het blote oog kunnen zien bijna tastbaar zijn. Zij toont in plaats van de zichtbare werkelijkheid eerder een wereld geïnspireerd door herinneringen en existentiële vragen; wat echt is kan niet meer worden vastgesteld, het landschap wordt het grondgebied van de ziel. Er lijken essentiële vragen gesteld te worden over de mens en zijn relatie tot de -eigen- natuur. De werken bieden een stille ruimtelijkheid die resoneert met de immense ruimte in jezelf. De ruimte van bewustzijn. En oog hiervoor te hebben resulteert bij haar in een ode van verwondering voor het leven zelf. Het landschap als grondgebied van de ziel.