Na de balletacademie ontwikkelt Manita Bruinenberg zich als theatermaker, danseres en performer. Op haar 35e heeft ze haar eigen studio waar ze nog steeds lesgeeft en voorstellingen maakt. De diepe behoefte om in contrast tot dans gestolde beelden te maken in blijvende materie, brengt haar tot schilderen. Kunstenaar en jazzmusicus Michiel Dhont neemt haar daarna onder zijn hoede.

Manita’s schilderkunst is niet vast te pinnen op een stijl. Haar handen weten de weg en openbaren gaandeweg de innerlijke beelden die in haar besloten liggen. Deze naar buiten gebrachte binnenwereld is zowel persoonlijk als universeel. Haar krachtige beeldtaal pakt, ontroert en ontsluit de collectieve oerbeelden die ons verbinden. Door de gelaagdheid in haar werk ontstaat een geheugen op het doek waardoor het beeld zich een weg naar de oppervlakte baant. Dit beeld werkt zij uit, negeert het of transformeert het in iets anders. Haar theaterachtergrond is duidelijk zichtbaar in de dynamiek van haar werk en vertaalt zich in uitgesproken kleurgebruik, vorm en energie.

Manita zit bij kunstenaarscollectief BK49 en werk van haar was o.a. in het Haags Kunstmuseum (voorheen: Gemeentemuseum) te zien.